Relacja z... podróży

To, co się wydarzyło, jest tak niebywałe, że nadal, kilka dni po wszystkim, po prostu nie mogę w to uwierzyć. Nie doleciałem na Islandię. Relacja z tej koszmarnej podróży znalazła się na portalu "Iceland News Polska" i możecie ją przeczytać TUTAJ, mogę jedynie uzupełnić wszystko o to, co naprawdę czuję, bo to przecież nie obchodzi odbiorców takiego artykułu. To, że nie wylądujemy na Islandii, zostało nam ogłoszone w momencie, w którym każdy oczekiwał już podchodzenia do lądowania. Kiedy lecieliśmy do Glasgow, każdy jeszcze miał nadzieję na to, że stamtąd pilot ponowi podróż, gdyż lotnisko w Keflaviku nie było zamknięte na długo. Jeszcze przed wylądowaniem w Szkocji wiedzieliśmy, że wracamy. Ci najbardziej zdeterminowani wysiedli, ale ja do nich nie należałem, skoro leciałem tylko na kilka dni i stojąc na lotnisku w Glasgow w celu identyfikacji swojego bagażu pod czujnym okiem policji, chciałem po prostu, żeby ten koszmar się skończył.

Islandia mnie nie chciała. Nie mam siły myśleć o kolejnej wizycie, planować czegokolwiek na przyszłość. Jakieś fatum wisi nade mną, gdy latam samolotami i zastanawiam się, czy nie zrezygnować z podróży do Szwecji, którą zaplanowałem na przełom czerwca i lipca.  Albo opóźnione loty, albo nawracające awaryjnie, albo takie ze zniszczonym bagażem. Ciągle coś jest nie tak! Musiałem zmierzyć się z tak straszliwym napięciem i stresem, że do tej pory wciąż to odsypiam, wegetując w trakcie majówki, nie mogąc nawet wyjść z domu dalej niż do sklepu po fajki i jedzenie. Głowa bolała mnie bardzo długo - trzykrotne zmiany ciśnień przy startach i lądowaniach, trzykrotne marzenie o końcu tego wszystkiego. Nie wierzę w statystyki, bo okazuje się, że jestem niestatystycznym pasażerem. Całą wymarzoną podróż szlag trafił, a Islandia sama w sobie zaczyna mnie wewnętrznie irytować. Myślę, że to są emocje, z którymi będę borykał się bardzo długo. Na razie dominują smutek i rozczarowanie. Śniło mi się dzisiaj, że chodzę po polach lawowych. Prawdopodobnie nie zobaczę wyspy w tym roku i nie dlatego, że nie mógłbym, ale przede wszystkim z powodu awersji do latania. Pozbyłem się może tych irracjonalnych lęków, widząc, jak bezpieczna jest maszyna bujająca się z nami w tę i z powrotem nad Atlantykiem, ale kiedy pomyślę o tym, że mam wsiąść do samolotu, robi mi się niedobrze.

Miały być Fiordy Zachodnie, dreptanie do wraku Dakoty i miały być niezapomniane trzy dni. Miała być fajna podróż, a wszelkie planowanie okazało się po prostu stratą czasu. W tej chwili jest jakiś stupor i napięcie, które nadal nie opadło. Będę się starał o odszkodowanie, bo za nie można sobie sfinansować kolejną podróż. Z tym, że teraz straciłem chęć na myślenie o jakiejkolwiek podróży i nawet potrzebę kontaktu z Islandią. Może mi przejdzie. Pewnie nieprędko. Ciężki do zniesienia stan bylejakości i złości. Właściwie to wolałbym teraz pójść do pracy, zająć czymś myśli, odizolować się od tej koszmarnej nocy, w której byłem na pokładzie samolotu od 17:10 do 4:00 nad ranem. Oto relacja z podróży, którą zapowiadałem w poprzednim poście, nie sądząc, że tak może wyglądać.