Rozgoryczenie, radość i zapowiedź

 

Zdjęcie Mariusza Zaworki zrobione przy jednym ze stołecznych murali znakomicie oddaje mój aktualny nastrój i to pomieszanie radości kolorów tła z cierpką miną. Z każdym tygodniem coraz mocniej wrastam w przekonanie, że Islandia to był najlepszy życiowy wybór, bo nigdzie nie jest tak pięknie jak tutaj i te symboliczne kolory oddają stan mojego umysłu za każdym razem, kiedy zaczynam nową podróż. Ta dłuższa zacznie się już niebawem, bo od 22 sierpnia będę mieć wreszcie swój wymarzony urlop. I wtedy zamierzam poświęcić uwagę północy wyspy. Skąd cierpkość? Nie mogę znieść tego, jak ciężko jest mi się uczyć obcego języka. Jak trudno zapamiętywać słowa, które słyszę wiele razy. Jak trudno budować zdania wychodzące poza standardowy zestaw obsługi klienta przy kasie, nie mówiąc oczywiście o jakiekolwiek pomocy w poszukiwaniu asortymentu, którego nie rozpoznaję lub nie rozumiem jego znaczenia. Dlatego czuję się czasem bezużyteczny w sklepie, w którym pracuje mi się z tygodnia na tydzień coraz lepiej, bo lokalsi są naprawdę wyrozumiali i wiedzą, że czasami musimy się komunikować za pomocą zdjęć. A ja mam wrażenie, że językowo stoję w miejscu. Właściwie nie powinienem się dziwić. Przed wyjazdem usiłowałem doskonalić swoją znajomość języka angielskiego i przez blisko pół roku nie udało mi się przejść z banalnego poziomu A2 na wyższy. Mimo korepetycji online z bardzo dobrym nauczycielem.

Zachód słońca w Skalaviku

Teraz też mam takie. Uczę się pod okiem rodowitej Islandki. Co z tego, skoro wszystko się powtarza – tak jak nie byłem w stanie nauczyć się lepiej angielskiego, tak mój umysł nie jest otwarty na podstawy języka islandzkiego. I czuję się jak głupek. Bo nie umiem. Nie zapamiętuję. Nie potrafię się uczyć ze słuchu, wszystko muszę mieć napisane. A i tak niewiele z tego zostaje w głowie. Blisko pół roku ze słuchaniem islandzkiego na co dzień przez osiem godzin powinno już dać jakieś rezultaty. A nie daje. Wciąż często nie rozpoznaję, gdzie jest koniec, a gdzie początek zdania w języku mówionym. Czytanie jest raczej dukaniem. Czasem składam litery w wyrazach jak małe dziecko. I wiem, że nie mam żadnych zdolności do nauki języków obcych. Nie wiem, czy to wynika z wieku czy ze specyficznych deficytów w moim mózgu. Naprawdę wszystko mi tu się pięknie udało. Wszystko poza sukcesywnym uczeniem się języka. I kiedy widzę niepowodzenia, coraz bardziej się zrażam, na co przecież jako były nauczyciel powinienem znaleźć radę. Tak czy owak zostaję tu, więc po prostu MUSZĘ nauczyć się islandzkiego, choć nie mam pojęcia, jak to zrobię. Tymczasem po raz drugi próbujemy zebrać tutaj grupę chętnych na kurs podstaw języka polskiego dla Islandczyków, który będę miał przyjemność prowadzić. Nie udało się wiosną, może uda się teraz. Jeśli znacie na Islandii kogoś zainteresowanego czymś takim, szczegóły znajdziecie TUTAJ.

Zachód słońca na Bolafjall

Tymczasem na Islandii – jak wspomniałem w poprzednim poście - rozpoczął się sezon na zachody słońca poprzedzający ten z zorzami polarnymi. Ponieważ zorza polarna to zjawisko całoroczne, którego po prostu latem nie widać z powodu jasności, z zaskoczeniem, choć bez zdumienia znalazłem w social mediach ujęcia zorzy, którą kilka osób uchwyciło tu w obiektywie już w sierpniu. Na razie jednak upajam się magią zachodów słońca. Nie tylko dlatego, że jest to oszałamiające w tak kapitalnym pejzażu. Z wielką radością witam powrót mroku. To, że w nocy jest już choć przez chwilę noc. Że mogę sobie zapalić świeczki czy lampkę, bo robi się przyjemnie ciemno. W Ísafjörður jest już ciemno dość konkretnie, bo żyjemy w otoczeniu wysokich wzgórz zasłaniających słońce, które schodzi niżej. Zmęczony wiecznym dniem z wielką przyjemnością przyjmuję tę odmianę, która przychodzi powoli, ale konsekwentnie. Dnia ubywa. Słońce jednak wciąż przypieka mocno i gdyby nie wiatr, który wszystko ratuje, pociłbym się tu z gorąca. Wystarczy mi czasem wsiąść do nagrzanego samochodu po pracy, by przypomnieć sobie, od czego tu uciekłem. Tak, wiem, że można sobie założyć takie aluminiowe coś na przednią szybę i auto nie będzie nagrzane po dłuższym postoju w słoneczny dzień. Tyle że tego czegoś chyba nie można kupić w Ísafjörður. Jak wielu innych rzeczy. I tak, wiem również, że można sobie zamówić z Reykjavíku. Jednakże koszty przesyłek czegokolwiek tutaj są wręcz porażające. Jak koszty życia po prostu, które kwitnie tu na ciągłych kredytach, a od tego zamierzam trzymać się z daleka.

Słońce zajdzie również metaforycznie, ponieważ pod koniec września ukaże się chyba najbardziej mroczna z powieści, jakie do tej pory napisałem. „Ciosy” – o szczegółach których nie mogę jeszcze pisać – to thriller, który zrodził się z mojej fascynacji północną Norwegią, dokąd miałem przyjemność udać się na początku 2022 roku. Na okładce znajdziecie polecenia między innymi Roberta Małeckiego, Przemysława Poznańskiego i Agnieszki Jeż, którzy byli tak mili, że przeczytali to przed publikacją, i im się spodobało. Mam nadzieję, że ta historia zainteresuje nie tylko wielbicieli Norwegii. Poruszyłem w niej problem, o którym – mam wrażenie – nikt jeszcze we współczesnej literaturze polskiej nie napisał tak dosadnie. A może nikt nie napisał wcale? Jednocześnie będzie to narracja pełna zaskoczeń, a jedną z głównych ról odegra… zorza polarna, a jakże! Jestem bardzo podekscytowany, ponieważ patronat medialny nad moją nową powieścią objął portal Iceland News Polska, dzięki któremu w okolicach premiery uda się zorganizować spotkanie autorskie dla Polonii w stolicy. Sporo egzemplarzy „Ciosów” trafi na wyspę dla tutejszych czytelników, natomiast wszystkich zainteresowanych z Polski mogę poinformować, że oczywiście thriller ukaże się także w formie e-booka, jak również jako pierwsza moja powieść jako audiobook. Wydawnictwo Zaczytani przygotowało wszystko bardzo profesjonalnie. Jestem zachwycony oprawą graficzną „Ciosów”. Tym jak celnie trafia ona w sedno przesłania – w każdym szczególe tej okładki, na której koniecznie musiała znaleźć się moja ukochana czerwień. Pomysłów i inspiracji na kolejną powieść (której akcję oczywiście chcę osadzić w Islandii) jest już bardzo dużo, ale problemem jest brak czasu na pisanie. Póki co, staram się czytać i recenzować książki, co w połączeniu z etatem i weekendowymi podróżami małymi oraz dużymi nie daje zbyt wielu możliwości, by napisać książkę. A tego nie robi się ot tak. Islandia obdarowała mnie wieloma cudami, jednak z pewnością nie wydłuży mi doby.

---

Jeśli podoba Ci się ten blog lub Cię inspiruje, możesz mi postawić wirtualną kawkę TUTAJ