Samotnie w drodze

 

Droga 635

Czas mknie do przodu jak szalony. Znowu chciałbym jakoś regularnie pisać tutaj o tym, co przeżywam, ale wciąż przegrywam z każdym kolejnym dniem. Mimo tego że właściwie nie ma tu już nocy, bo lekki mrok zapada jakoś po drugiej, a o piątej jest całkowicie widno. W każdym razie za mną kolejna wyprawa po Fiordach Zachodnich, tym razem samotna. Marilyn jak zawsze dała radę. A ja zawróciłem z jednej trasy, kiedy zrozumiałem, że warunki pogodowe nie pozwolą na jej kontynuowanie. I że Islandia w połowie maja może zaskoczyć zimą w pełnym wydaniu.

Miniony weekend koncentrował się u mnie przede wszystkim na trasie 61 do Hólmavíku, a kolejnego dnia na drodze 643 – jednej z najbardziej malowniczych i najbardziej niebezpiecznych na Islandii. Sobota przebiegała spokojnie oraz błogo. Odbiłem kilka razy na drogi szutrowe i o ile 633 spodobała mi się bardzo, wiodąc wzdłuż nieoczywistego odludzia, o tyle zakochałem się totalnie w drodze 635, która wije się ponad czterdzieści kilometrów pośród oszałamiającego dech krajobrazu. Patrząc na mapę, można odnieść wrażenie, że 635 nie będzie oferować jakichś spektakularnych atrakcji. Krajobraz jest w miarę płaski, Fiordy Zachodnie dopiero się zaczynają w swym nieoczywistym kształcie i jedyne, co widać na horyzoncie to oczywiście majestatyczny Hornstrandir. ALE! Jadąc 635, otrzymuje się to, co na Islandii najcenniejsze: ciszę i przestrzeń, w których wiatr ma swój smak, a całość jest wręcz wymarzona do samotnej podróży. Tak, jest płasko, pozornie zupełnie zwyczajnie, jednak z każdym kolejnym kilometrem wzmaga się to poczucie, że obcuje się z tym, co na tej wyspie najbardziej intymne. Z takim rodzajem pustkowia, które oddziałuje na wyobraźnię wyczuloną na niuanse. Na przykład na to, jak kształtuje się linia brzegowa oraz co oferuje tafla wody w fiordzie. Nie przemierzyłem tej trasy całej, bo zakończyłem podróż przy malowniczym Melgraseyrarkirkja, lecz zdecydowanie wrócę tam ponownie, by dojechać do samego końca. Tam gdzie kończy się marzenie każdego introwertyka – mieć pejzaż tylko dla siebie.

Droga 643 w połowie maja

Kolejnego dnia chciałem się zmierzyć z wymagającą drogą 643, którą miałem już przyjemność jechać dwa lata temu do samego Norðurfjörður, ale tym razem nie siedziałem na wygodnym siedzeniu pasażera. Ruszyłem z mieszanymi uczuciami, bo jednak w śniegu i dużym wietrze. Zakładałem sobie, że skoro jadę do jednego z najbardziej mrocznych zakątków Islandii, na pewno zyskam wiele cennych zdjęć we mgle. Cóż, nie była to mgła, zaczynała się regularna zima. Im piękniej było wokół mnie, tym straszniej, bo śnieg sypał dość obficie i wszystkie góry momentalnie stały się białe. Kiedy niecałe 12 kilometrów przed Djúpavíkiem koła Marilyn zaczęły grzęznąć w śniegu, a ja przestałem widzieć w bieli szuter, zdecydowałem się odpuścić i zawrócić. Za dużo mam szacunku do majestatu islandzkiej natury, by gdziekolwiek szarżować. Samo zawrócenie dużego i ciężkiego auta na wąskiej drodze, na której z jednej strony była przepaść, a z drugiej wielki rów, było dla mnie doświadczeniem co najmniej stresującym. Powoli, z trzema poprawkami, dałem jednak radę. I bardzo się cieszę, że wróciłem bezpiecznie, po raz kolejny udowadniając sobie, że jestem rozumnym kierowcą, który nigdy nie narazi życia i zdrowia w ekstremalnych warunkach. Ani nie będzie ekstremalnie testował swojego samochodu, jakkolwiek znakomity by był.

Po powrocie kilka dni kursowałem między Ísafjörður a Súðavíkiem, bo w tym drugim mieszkałem tymczasowo, ciesząc się ogromnym metrażem samodzielnego mieszkania dla siebie. I podczas jednego z przejazdów spotkała mnie przykra niespodzianka, a Marilyn kolejna krzywda. Jadąc przepisowo 90 km/h na godzinę po wąskiej i krętej drodze, zacząłem być wyprzedzany przez ciężarówkę z przyczepą długości samej ciężarówki. Nawet nie zorientowałem się, kiedy ten wariat do mnie podjechał ani kiedy zaczął szalony manewr wyprzedzania grubo ponad setką. Nie wiem, czy to przyczepa, w każdym razie Marilyn oberwała i została jej kolejna blizna w postaci uszkodzonej obudowy lusterka. Było to dla mnie traumatyczne doświadczenie, bo wydarzyło się na drodze, która – jak większość na wyspie – nie doświadcza piratów drogowych. A to był po prostu szaleniec. Kiedy potem próbowałem go dogonić i chociaż zapamiętać numer rejestracyjny, zniknął mi z pola widzenia po dwóch zakrętach. Niebywałe! Tu, gdzie mija się średnio pięć samochodów dziennie, jadąc spokojnymi, choć przecież wymagającymi drogami.

Majestat Atlantyku przy drodze 643

Mam wrażenie, że odkąd 20 kwietnia po raz pierwszy odpaliłem Marilyn, zdobyłem już więcej doświadczenia za kierownicą niż wielu ludzi z prawem jazdy przez całe życie. A na kolejny weekend planuję następną wyprawę. Tym razem znowu w kierunku Látrabjargu, ale tym razem z noclegiem i przede wszystkim wielką ekscytacją, by spokojnie zbadać drogę 615 do Kollsvíku. I by zrobić sobie także długi spacer plażą w Breiðavíku.

A piszę jedynie o podróżach, bo po to właściwie tutaj przyjechałem, to mi daje spełnienie i największe szczęście. Proza życia nie jest warta opisu. Wciąż pracuję na tym samym stanowisku, wciąż za najniższą islandzką krajową i wciąż usiłując połączyć to z pracą online z Polski. Trochę byłem ostatnio na walizkach, więc tęskni mi się za spokojem i bezpiecznymi czterema ścianami. Za pozwoleniem mojego gospodarza w tę niedzielę dodaję mojemu lokum krwistego charakteru i maluję jedną ze ścian na żywą czerwień, jak również rozpakuję i skręcę wreszcie zakupy z Ikei, które na razie czekały w kartonach. Za czym tęsknię? Za normalnym snem. Od dwóch tygodni nie jestem w stanie spać dłużej niż kilka godzin podczas nocy. To będzie miało swoje konsekwencje. Jednocześnie przypomina mi się, co usłyszałem od jednego lekarza – moja bezsenność ma tak głębokie podłoże, iż prawdopodobnie nigdy organizm już nie prześpi całej nocy. Mimo islandzkiej błogości. Ale nie można mieć wszystkiego.

---

Jeśli podoba Ci się ten blog lub Cię inspiruje, możesz wesprzeć mnie finansowo na emigracji, stawiając wirtualną kawkę TUTAJ

Przy drodze 633