Wkraczając w maj

 

Ingjaldssandur

Zaczynam maj na Islandii. Dokładnie od trzech miesięcy jestem w Ísafjörður. To jest zupełnie inne miejsce niż to, do którego przybyłem. Na szczęście cały czas jest dość chłodno, ale słońce świecące od 5 rano do prawie północy powoduje, że czasami mam jakieś napady lęku, bo nie wiem, gdzie się przed nim schować. Najpewniej i najbezpieczniej czuję się w mroku. Zawsze nie znosiłem słońca, a tutaj doskwiera mi wyjątkowo szczególnie. Zdaję sobie sprawę z tego, dokąd przyjechałem i że w czerwcu słońce nie zachodzi praktycznie wcale. Nie ma więc mowy o tak zwanych białych nocach, bo nocy jako takiej nie będzie. Nie wiedziałem jednak, jak boleśnie mnie to dotknie, a to przecież dopiero początek. Tęsknię za tym Ísafjörður, które tonęło w półmroku i zwałach śniegu. Gdzie codziennie trzeba było zaliczyć kilka rundek z łopatą, aby mieszkanie nie przypominało igloo. Nie pozostaje nic innego jak czekać na listopad. Znowu na czas, który jest dla mnie wymarzony. A tymczasem wykorzystuję światło słoneczne do pierwszych przejażdżek z Marilyn.

Nasze wspólne odkrycie to Ingjaldssandur. Do serca tej klimatycznej pustki wiedzie piękna, ale bardzo trudna droga 624. Nie jestem pewien, czy to mądre z mojej strony, by jeździć takimi bezdrożami niecały miesiąc po uzyskaniu prawa jazdy, jednak Marilyn jest wręcz stworzona do przemierzania takich przestrzeni. 624 wije się w górę i w dół, jedzie się po dość stabilnym szutrze, jednak trzeba bardzo uważać na stromych zakrętach. Tym bardziej że niezwykłe widoki rozpraszają uwagę i w zasadzie do samej doliny niewiele jest miejsc, gdzie można byłoby się zatrzymać i napawać pięknem. W każdym razie Marilyn znakomicie sobie radzi pod każdą górę, natomiast zjeżdżając, staram się ją trzymać na mocnym hamulcu, bo nie mam jeszcze takiej pewności siebie, by jechać choćby tak jak mijające mnie na tej drodze auto, którego kierowca na totalnym luzie pokonywał odległość. Dojeżdżając do Ingjaldssandur, można się ze zdziwieniem zorientować, że w sercu tej pustki żyją ludzie. A przywitał mnie tam sympatyczny piesek. Wybrzeże zachęca do długiego spaceru, choć plaża jest kamienista, ale ocean szumi oszałamiająco. Jest chyba bardziej przestrzennie, ale nie tak spektakularnie jak w Skálaviku, o którym pisałem w poprzednim poście. Dojazd do tego drugiego miejsca jest także łatwiejszy. Jeśli szukacie pięknych plaż na Fiordach Zachodnich, a nie chcecie się koncentrować jedynie na dwóch najbardziej popularnych wśród turystów, czyli Rauðisandur czy Breiðavíku na południu rejonu, serdecznie polecam dwa wyżej wymienione miejsca.

Skalavik

Wrócę jeszcze do Marilyn, ponieważ muszę napisać trochę o ambiwalentnych uczuciach wobec Hondy. Z jednej strony uwielbiam nią jeździć i daje mi to szaloną przyjemność. Z drugiej jednak – czasem się jej boję. Mam za sobą traumatyczne doświadczenie. Po tym, jak przejechałem setki kilometrów po Islandii, a potem po drogach szutrowych, Marilyn odmówiła posłuszeństwa pod samym domem. Wyjeżdżałem z podjazdu i straciłem kontrolę nad autem. Całkowicie. Po prostu się toczyła i nie reagowała na hamowanie. Tym samym Marilyn zatrzymała się na barierce u sąsiada z naprzeciwka i ma teraz lekko obitą facjatę. Oczywiście w dniu tej stłuczki nie miałem jeszcze autocasco, bo byłem właścicielem samochodu dopiero od kilku dni i nie włączyło się nawet podstawowe ubezpieczenie. Naprawienie buźki Marilyn będzie mnie zatem trochę kosztowało. Więcej jednak jest emocji i strachu, kiedy wspominam tamto wydarzenie. Kompletnie nie mam pojęcia, co zrobiłem źle i mam kilka teorii znajomych, jednak żadnej nie można potwierdzić. Przeraża trochę fakt, że coś takiego mogłoby się stać… na jednym ze wspomnianych wyżej zakrętów drogi szutrowej. Zaraz po tym zdarzeniu Marilyn przeszła przegląd, ma sprawne hamulce, ogólnie wszystko jest w porządku i nikt nie wie, co się stało, dlaczego wciąż jechała, kiedy miała się zatrzymać. Po tym wszystkim wcale nie uszkodzenia frontu auta są tym, co po tym wydarzeniu najgorsze. Najboleśniej boli trauma tych kilkunastu minut i wstyd z powodu zgromadzenia, jakie wywołałem na ulicy. Małe miasteczko nie zapomina takich akcji. Małe miasteczko się takimi akcjami żywi, skoro na co dzień niewiele się tu dzieje.

Jak zasugerowała moja islandzka koleżanka z pracy, staram się już o tym nie myśleć i cieszyć się, że wszystko skończyło się właśnie tak, a nie na przykład gorzej. Skupiam się zatem na innych przeżyciach. Wspomniałem ostatnio, że udało mi się osiągnąć właściwie wszystko, co miałem zamierzone, i boję się tego, jak będzie wyglądać moje życie dalej. W sensie: mogę sobie marzyć jeszcze o wyjeździe do Grenlandii albo przemierzaniu bezdroży Alaski, bo to są jedyne marzenia, których nie spełniłem. Jestem zatem z jednej strony szczęśliwym i spełnionym człowiekiem, jednakże z drugiej mam czasem takie chwile, gdy siedzę sobie sam, patrząc na pejzaż, który mogę oglądać dzięki Marilyn, a z tyłu głowy pojawia się jakiś niepokojący głos. I wtedy słyszę: to naprawdę już wszystko? Absolutne spełnienie? Dopełniło się z każdym szczegółem to, co miało się dopełnić? Oczywiście chciałbym tu mieć swoje własne mieszkanie i kilka innych praktycznych kwestii mogłoby zaprzątać moją uwagę, jednak kiedy spełnia się marzenia, przychodzi nagle jakieś lekkie wahanie. Bo ma się wszystko, co chciało się mieć, a jednocześnie wie się doskonale, że nie można tak żyć. A może mam wgrane, że nie umiem się cieszyć tym, co osiągam. Choć osiągnąłem cholernie wiele. Przełamałem wszystkie lęki i przekroczyłem każdą granicę. Mój organizm upomni się na pewno o swoje, bo otrzymał w ciągu trzech miesięcy przerażającą liczbę bodźców, emocji, pokładów zmęczenia. A tymczasem boję się trochę tego, co nadejdzie w kolejnych miesiącach. Bo plan jest taki, żeby wziąć się porządnie za islandzki, zwolnić i lepiej się odżywiać. Jednakże najważniejsze jest zawsze poczucie sensu oraz sprawczości. Nie śmiałbym myśleć, że mógłbym dostać od losu jeszcze więcej niż dostałem, lecz taka alternatywa dawałaby być może większy komfort. Bo jestem wdzięczny Islandii za wszystko, co mi dała, ale przecież to nie jest koniec życia i doświadczeń życiowych, prawda?

---

Jeśli podoba Ci się ten blog lub Cię inspiruje, możesz mnie wesprzeć finansowo na emigracji, stawiając wirtualną kawkę TUTAJ