Najtrudniejszy pierwszy krok

Dzisiejsze rozważania są kompletnie nieislandzkie. Do Islandii czymś trzeba dotrzeć. I jest to, niestety, samolot. Pojęcie do tej pory dla mnie abstrakcyjne, bo przy moim monotonnym i ustabilizowanym trybie życia nawet przejazd pociągiem był niezwykłą wycieczką. A tu, cholera, samolot - i to nie na obrazku, trzeba do niego wsiąść.

Na początku pomyślałem sobie, że jakoś zacisnę zęby i przetrwam te dwie godziny. Ale to nie dwie godziny, bowiem czas islandzki jest o dwie godziny do tyłu w stosunku do środkowoeuropejskiego. W związku z tym przede mną całe cztery godziny w czymś, czego panicznie się boję.

Wiem, samolot to najbezpieczniejszy środek transportu. Najszybszy. Promem płynąłbym pewnie do momentu, w którym wypłynęłyby ze mnie wszystkie treści żołądkowe. A tu raz dwa, cztery godzinki i cel podróży. Tyle że strachu to nie niweluje. Lecę liniami WOW Air. To są podobno tanie linie, ale myślę, że Polak nie powinien ze sobą zestawiać słów "tanio" i "Islandia", bo one nie tworzą żadnego logicznego związku. Lot jest wow, bo kosztuje ponad osiem stów w jedną stronę. Od razu poczytałem w Wikipedii o tej linii lotniczej, a następnie o wszystkich katastrofach z modelami Airbusów, jakimi WOW Air dysponuje. Potem czytałem o innych wypadkach lotniczych oraz o tym, ile - wiele! - błędów pilota może doprowadzić do rozbicia samolotu, po czym pomyślałem, że mojego chciałbym przed lotem odwiedzić i poznać.

Aby się nieco znieczulić, internauci zdecydowanie polecają upicie się przed lotem. Ale po czterech godzinach chcę chłonąć rzeczywistość wszystkimi zmysłami, a nie leczyć kaca. Dobrą opcją jest mała dawka leku nasennego. Kto wie jednak, jak organizm zareaguje na to w nieco innym ciśnieniu? Ponieważ stewardesy nie proponują na pokładzie ogłuszania czymś ciężkim, na razie nie mam pojęcia, w jaki sposób przetrwam lot. Zna ktoś skuteczne sposoby pozbycia się lęku? Wiem, że czytanie czy słuchanie muzyki mi nie pomogą. A może po prostu boję się nieznanego? Wsiądę i potem będę chciał wszędzie latać, a nie jeździć? Wątpię. Obiecałem sobie, że przy lądowaniu nie będę klaskał jak typowy polski turysta, ale kto wie, czy nie obcałuję też załogi, gdy wszystko już się skończy. Póki co najtrudniejszy do Islandii jest dla mnie ten pierwszy krok.