We mgle niepokoju

 

To zdjęcie, wykonane przez niezastąpionego Mariusza Zaworkę, naprawdę genialnie oddaje stan mojego ducha. Stoję wysoko, patrzę gdzieś w dół, wszystko zamglone i usiłuję zgrywać twardziela. A biorąc pod uwagę to, co się zaczyna już dziać, nie jestem żadnym twardzielem. I coraz więcej w tym wszystkim strachu, ale na szczęście nie przeważa nad determinacją.

Podjąłem decyzję, że wyjeżdżam do Islandii z początkiem nowego roku bez względu na to, czy sprzedam mieszkanie. Nie jestem w stanie tak wegetować dłużej. Po raz pierwszy od dekad moje życie nie ma szczegółowego planu na najbliższe miesiące. Ten ogólny jest oczywisty, ale za nim czai się pustka wraz z pewnym chaosem, a jego zawsze bałem się w życiu najbardziej. Ten dyskomfort jest bardzo męczący. Zwłaszcza dla człowieka, który przyzwyczaił się do pewnej pensji na początku każdego miesiąca, wygody własnego mieszkania i zabezpieczonego życia na tyle, że jedyne, co można było w nim planować, to przyjemności podróżowania po krajach nordyckich. Dla człowieka w tak zwanym średnim wieku, który ma przecież wszystko, by żyć sobie spokojnie i normalnie, bez podnoszenia ciśnienia, więc what the fuck, co on wyrabia? Ano robi to, na co mnóstwo ludzi nie ma odwagi – podąża za marzeniami nawet wówczas, gdy cały swój uporządkowany świat musi wysłać w kosmos i mierzyć się z niepewnościami.

A tymczasem najbliższa podróż będzie jedna, bilet w jedną stronę. Tam na miejscu wiele niewiadomych. Oczywiście wszystko na początku koncentruje się na znalezieniu mieszkania, o co na wyspie niezwykle trudno i łapie się po prostu to, co nagle się zwalnia. Można zatem wylądować w mieszkaniu, które po miesiącu się z różnych powodów znienawidzi – jedynie dlatego, że brało się na szybko, bo tam się bierze, jeśli oferta cenowa jest atrakcyjna. Tylko czy moja docelowa miejscówka, czyli Fiordy Zachodnie, zaoferuje mi JAKIEKOLWIEK mieszkanie? Na pokój wynajmowany u kogoś i przy kimś jestem za stary oraz zupełnie nieprzyzwyczajony po wielu latach mieszkania samemu. Jeśli nie wymarzone Isafjordur, to co w takim razie na początek? Ano to, co się zwolni i będzie do zamieszkania – może to być każde miejsce na Islandii. Zwłaszcza że bez kapitału ze sprzedanego mieszkania nie będę mógł wydziwiać, nie będę mieć praktycznie żadnych możliwości, żadnego bezpiecznego komfortu w postaci kasy na przykład na lepsze lokum, prawo jazdy i samochód. W ogóle wyjazd do Islandii bez prawa jazdy i samochodu to już wystarczające szaleństwo, prawda? A to jedynie jeden z elementów mojej szalonej wyprawy w ciemno – dosłowne, bo w środku zimy.

Na miejscu też czekają na mnie wyzwania. I absurdy. Pierwszy z nich polega na tym, że przy ubieganiu się o kennitalę (islandzki PESEL) należy pokazać na koncie odpowiednią sumę koron na utrzymanie się. Jasne i logiczne. Aby jednak założyć konto, na którym widnieć będzie saldo w koronach… należy mieć kennitalę. Tego jest dużo więcej. Muszę rozbić świat logicznych uwarunkowań, w jakim żyłem, i nastawić się na nowe. Jak to mówili przez cały czas studiów na Uniwersytecie Jagiellońskim, kiedy załatwiało się jakieś urzędowe sprawy – nie próbuj zrozumieć, zaakceptuj.

Zatem  w tym wszystkim niepokój się nasila, ale decyzja już podjęta. W międzyczasie moją uwagę rozpraszają sprawy, które nie powinny mnie rozpraszać. Na przykład cały wieczór ekscytuję się tym, że mam w zasięgu ręki jakieś satysfakcjonujące mnie mieszkanie, a zaraz potem się orientuję, że albo wzięte, albo czegoś nie doczytałem i to na przykład metraż przy kimś. Oraz w tym, że straciłem na przykład cenne cztery godziny, które powinienem poświęcić na pracę.

Nie chcę tam być przy kimś i nie chcę się socjalizować. Jadę tam po moją wymarzoną samotność. Ale o niej tak naprawdę będę mógł na wstępie tylko pomarzyć. Ze słabą znajomością angielskiego czy zerową islandzkiego. Zaczynam się powoli uczyć tego drugiego, jednak wymowa mnie przerasta. Mam wrażenie, że będę w jakiejś klatce bez możliwości swobodnej komunikacji, ale z drugiej strony wiem, że na Islandię trafiają Polacy, którzy nie znają dobrze nawet swojego ojczystego języka, i jakoś sobie radzą, znajdują pracę, zostają.

Co bym chciał robić? Na pewno uczyć dzieci Polonii. Być nauczycielem języka polskiego albo w jakiejś szkole podstawowej, albo na prywatnych lekcjach. Ale liczę się z tym, że będę sprzątał w hotelu lub obierał ryby. Wszystko może się wydarzyć. Bo praca zdalna z Polski liczona w złotówkach zapewni mi może raptem sfinansowanie czynszu. I jakieś małe zakupy w Bonusie. Fascynuje i przeraża mnie jednocześnie bezmiar możliwości, których nie można teraz określić. Wierzę jednak, że wszystko się poukłada. Albo przynajmniej będzie układać stopniowo. Znajomy mi powiedział, że nie zna drugiego człowieka, który byłby tak zafiksowany na zamieszkanie w jakimś innym kraju. Chcę zamieszkać w kraju, który nazwę swoim. Wierzę mocno w to, że Islandia nie odrzuca ludzi darzących ją miłością. I marzy mi się leniwe picie gorącej kawy gdzieś na balkonie tonącym w zimnej mgle. Bo wtedy naprawdę będę u siebie. Szkoda tylko że na tej drodze muszę powalczyć ze sobą o równowagę. Będzie bardzo ciężko w opcji bezkapitałowej. Właściwie chyba nie do końca zdaję sobie sprawę z tego, jak ciężko. Ale to musi się po prostu udać. I uda się, choć zapewne na początku mocno będę dostawał po tyłku.

Dlatego na koniec dwa linki dla zainteresowanych.

Niech ktoś wreszcie weźmie moje mieszkanie, czyli oferta agencji – KLIKNIJ TUTAJ

Jeżeli ktoś chciałby w postaci symbolicznej kawki wesprzeć moje szalone plany finansowo - KLIKNIJ TUTAJ