Pożegnanie z Wieliczką

 

Nie ma to jak dzień pełen emocji, których nie spodziewamy się, wstając rano z łóżka. Dzień tym bardziej sympatyczny, że dziś wreszcie zaczął padać śnieg i choć czuję, że nie utrzyma się długo, przypomniał o zimie. Tej, której islandzkie oblicze będzie wyglądać zupełnie inaczej. Dzisiaj pożegnało się ze mną Wielickie Centrum Kultury, z którym przez lata współpracowałem. I miałem takie wrażenie, jakby to też samo miasto sprawiało mi pożegnalną niespodziankę. Sporo wzruszenia, którego po sobie nie pokazywałem, ale teraz, wieczorem, ono daje o sobie znać, stoję trochę na miękkich nogach. Uczę się od jakiegoś czasu, co to jest pogodne pożegnanie. Takie wywołujące radość, nie smutek.

Założyłem sobie, że dzisiaj podczas spaceru z kijkami pozałatwiam kilka ważnych spraw w Wieliczce. Nawiasem mówiąc, to zaskakujące, jak te sprawy nagle się mnożą tuż przed samym wyjazdem. Mam wrażenie, że w ostatni dzień roboczy w Polsce przypomnę sobie, że jeszcze coś trzeba było zrobić. Tymczasem zbieram siły do wypełnienia online wniosku meldunkowego A270 dla Islandii. Mam już wszystkie niezbędne dokumenty. Teraz tylko przeklikać to w taki sposób, żeby system przyjął. Ale tymczasem jeszcze są rzeczy do zrobienia w Polsce. I pośród mniej lub bardziej przyjemnych działań spotkała mnie dziś przemiła niespodzianka.

Na to spotkanie umówiły się w tajemnicy przede mną trzy najbardziej szalone i jednocześnie najbardziej kreatywne wieliczanki, jakie znam. Bumistrzyni Wieliczki Agnieszka Szczepaniak. Szefowa WCK Magda Kot. Prowadząca spotkania autorskie ze mną i prężnie działająca w „Pulsie Wieliczki” Katarzyna Adolf. A wraz z nimi i ich serdecznymi uśmiechami prezenty, które wprawiły mnie w osłupienie. Coś do powieszenia na ścianę, do picia kawy (mam nadzieję, że pracownicy lotniska mi tego nie rozwalą w transporcie) i do jedzenia, choć moja cukrzyca nie lubi tortów. Tort jest fenomenalny. Spróbowałem, pyszny. Więcej jeść nie mogę. Poczęstuję sobotnich gości. Tymczasem wpatruję się w niego jak w małe dzieło sztuki. Pomysł na tę słodkość znakomity. Szkoda że nie można zachować na dłużej, zabrać ze sobą na wyspę. Ostatnie rozmowy przed moim wyjazdem, trochę wspomnień, wymiana doświadczeń w kwestii okularów (wymieniam sobie przed wylotem szkła w moich ulubionych czerwonych oprawkach). I to poczucie, że kolejne zdarzenie z mojego życia ma miejsce po raz ostatni. Że dziewczyny za chwilę będą daleko, choć teraz są tuż obok mnie i przyjemnie spędzamy czas.

Z Wielickim Centrum Kultury współpracowałem wiele lat i nadal będę współpracował, bo przez cały rok mam w planie pisanie comiesięcznych recenzji do „Pulsu Wieliczki”. W WCK prowadziłem też sporo spotkań autorskich – między innymi z Sylwią Chutnik, Szczepanem Twardochem czy Marcinem Wichą. Sam dwukrotnie byłem autorem, który miał tam swój wieczór. Choć nie bywałem w Centrum często fizycznie, za każdym razem czułem dynamiczną i niepowtarzalną atmosferę tego miejsca. A także przyglądałem się temu, jak zmienia się okoliczny wielicki rynek. Dlatego dzisiejsza niespodzianka była dla mnie tak poruszająca. Sprytnie zaplanowane i zrealizowane działanie, które będę wspominał z wielką radością.

Tymczasem rezonuje we mnie to, co powiedziała Agnieszka. O świadomości wyboru, jego racjonalności, gotowości na zmianę i przekonaniu, że wszystko jest jak najbardziej słuszne. O umiejętności spakowania całego życia w dwie walizki. O tym, że można to zrobić właściwie w każdym momencie życia. To cenne, gdy rozumie cię ktoś, kto nie sugeruje, że powinieneś się jakoś zabezpieczyć (przed czym?), mieć do czego wrócić (w jakim znaczeniu?) albo raz jeszcze wszystko przemyśleć (przemyślałem już milion razy). Wraz z ekscytacją rośnie poziom strachu, to oczywiste. Ale nigdy nie będę żałował ani jednej rewolucyjnej decyzji z tych, które zacząłem podejmować od końca stycznia 2022 roku, kiedy wróciłem z północnej Norwegii. Bez względu na to, jak za jakiś czas będzie wyglądać moje islandzkie życie.