Przestrzeń

fot. Mauricio Amato

Powinienem napisać o islandzkiej przestrzeni. O jej kilku znaczeniach, bo to kraj, w którym można żyć pełną piersią i zawsze, w każdym możliwym momencie, znaleźć warunki do tego, by się odciąć, zwolnić, pooddychać w innym rytmie. Islandia to przede wszystkim liczne równiny, na których nic nie kryje się przed naszym wzrokiem i gdzie horyzont zwykle zasłaniają wzgórza, ale bywa i tak, że jesteśmy sam na sam z przestrzenią, w której się ginie. Całe dotychczasowe życie upływało mi tak, że ilekroć chciałem zostać naprawdę sam z jakimś miejscem, ktoś lub coś mi je zasłaniało. To, że ludzi jest za dużo, wiemy nie od dziś. Jest ich za dużo wszędzie, a przede wszystkim tam, gdzie chcielibyśmy poczuć się istotą aspołeczną. Pewnie, wzmożona turystyka na Islandii powoduje, iż są miejsca, gdzie chodzi się gęsiego i takie, gdzie trzeba się rozpychać łokciami, by zdobyć świetne ujęcie. O ile jednak tysiące ludzi wgapia się w Strokkur, czekając na wodne eksplozje, o tyle w innych rejonach - i nie mam tu na myśli tylko Fiordów Zachodnich, skąd pochodzi dołączone zdjęcie - można znaleźć wspólny rytm z przyrodą. Tak daleki od tego wystukiwanego przez obcasy innych czy minuty na zegarze.

Islandia to świetny kraj, żeby spojrzeć na ludzi z dystansem i jednocześnie bardzo dobre miejsce, gdzie więzi międzyludzkie zacieśniają się bardziej, wbrew surowości klimatu stają się bardzo serdeczne. Islandia to miejsce, gdzie można porozmawiać ze sobą, ale przeżyć też inne od codziennych spotkania z drugim człowiekiem. Przestrzeń działa na wyobraźnię, ale przede wszystkim uczy pokory. Umiejętności oswajania własnej samotności, z którą tak wielu sobie nie może poradzić. Islandia to niezwykłe miejsce, gdzie skały pochodzenia wulkanicznego zlewają się z zimnym oceanem. Gdzie można się naprawdę zatrzymać, wyciszyć. Islandia w końcu odbiera nam tę pewność, którą daje kontynent. Tę butę bycia w wielkiej zbiorowości, okazywania innym wyższości, rozpychania się wszędzie i walkę o skrawek miejsca, świeże powietrze. To takie miejsce, gdzie człowiek staje się mały i śmieszny, i gdzie można z pokorą przyjąć perspektywę drobiny. Fajne jest to, że takie spotkania z przestrzenią muszą uczyć też - paradoksalnie - szacunku dla innych, kiedy wróci się do motłochu i mnogości. Każdy z nas potrzebuje przestrzeni dla siebie. Islandia wychodzi tym potrzebom naprzeciw.