Podsumowanie roku 2022

fot. Green Adventure

To z jednej strony był koszmarny rok i każdy z nas, jakkolwiek by temu zaprzeczał, nosi w sobie balast tego, co wżarło się do podświadomości 24 lutego. Bo później poznaliśmy świat, którego nie chcielibyśmy nigdy znać i myślę, że po doświadczeniu pandemii nie jesteśmy może w szoku, ale z pewnością wojna w Ukrainie czyni ten rok potwornym i przerażającym. Jednakże wbrew powyższemu wstępowi 2022 rok był najlepszym w moim dość długim już życiu. Być może dlatego, że zmieniło się samo życie, sposób jego przeżywania, bo przecież nie upływ czasu. I choć stale myślę o tym, że ludzie w Ukrainie nie mają prądu, gazu, żyją jak w jaskiniach i wciąż spodziewają się nalotów z nieba, które tak wielu z nas lubi podziwiać, koncentruję się jednak na tym, co mi się przydarzyło dobrego. A był to rok kolosalnej przemiany, która swój dalszy ciąg będzie miała od końca stycznia, w Islandii. Jak do tego doszło? Nie wiem. Albo wiem bardzo dobrze, tylko wydaje mi się, że każde wytłumaczenie może być zbyt trywialne i sam się z tego będę śmiał.

Co mi zatem dobrego przyniósł 2022 rok? Najpierw zobaczyłem zorzę polarną. Nie jakiś mały zielonkawy paseczek jak w Islandii pięć lat temu, ale prawdziwą królową Północy. Byłem świadkiem niepowtarzalnego spektaklu, który chyba zapoczątkował wszystkie zmiany. Bo tamtej magicznej nocy, za którą dziękuję Kat & Rob (koniecznie skorzystajcie z ich usług, jeśli chcecie, żeby pokazano Wam to, co najpiękniejsze w nocy na północnym niebie) pomyślałem sobie, że to, co robię w życiu, jest przewidywalne, oczywiste i trochę bez sensu zabiera mi czas. A chciałbym żyć inaczej. I kiedy wracałem z północnej Norwegii, w której poza zorzą doświadczyłem jeszcze śniegu po pas oraz cudownej ciszy w tej bieli, powtarzałem sobie, że kończę już marnować dany mi tu do życia czas, nie może mi przeciekać między palcami, muszę iść w kierunku swoich prawdziwych potrzeb. Młodszy nie będę, a jest jeszcze coś, co koniecznie muszę zrobić. Zatem to wcale nie Islandia, lecz Norwegia zimą przewietrzyła mi głowę na tyle, by podjąć się realizacji planu zmian krok po kroku.

Tuż przed tym, jak wybuchła wojna w Ukrainie, złożyłem w szkole trochę zachowawczo podanie o urlop bezpłatny. Dopiero w grudniu odważnie napisałem to drugie podanie z tym najistotniejszym zdaniem „proszę o rozwiązanie ze mną stosunku pracy”, otrzymałem odpowiedź i teraz już formalnie po dziewiętnastu latach pracy przy tablicy nie jestem polskim nauczycielem. Jednakże znalazłem inną przestrzeń pedagogicznego działania. Pracuję z dorosłymi na kursach w szkole Pasja Pisania. Uczę SIĘ od młodych i szukających swojego warsztatu młodych twórców i uczę ICH wszystkiego tego, czego sam się nauczyłem – najpierw jako recenzent, potem jako pisarz. 10 stycznia startuje nowy kurs, który poprowadzę. Serdecznie zapraszam do zapisania się. Jakkolwiek brakuje mi kontaktu z młodzieżą, czuję się bardzo dobrze w nowej nauczycielskiej roli. Czy kiedykolwiek wrócę do tego, co robiłem zawodowo w Polsce na Islandii? Nie wiem. A jeśli czytają mnie moi byli uczniowie – a wiem, że tak jest – to chciałem im tylko przekazać, że zawsze ciepło o nich myślę.

W 2022 roku kolejnym punktem planu na życie było napisanie książki. Powstał więc nowy thriller, który porusza tematykę, jakiej nie podjął chyba nikt w Polsce. Albo ja takiej powieści nie znalazłem. Na razie jednak nic nie mogę zdradzić. Powieść dość długo w porównaniu z poprzednimi szukała wydawcy i w tej chwili jeszcze nie mogę oficjalnie chwalić się, że go znalazła, bo czekam na finalizację dokumentacji, ale tak, przeczytacie ją, jeśli wszystko dobrze pójdzie – w drugiej połowie 2023 roku. Cieszę się bardzo, bo wiem, że jej tematyka wywoływała konsternację, kontrowersje i prawdopodobnie była powodem kilku odmów wydawniczych. Nie jestem tu jakimś egocentrykiem, jednak coś tam po prostu wiem po piętnastu latach recenzowania książek i trzech swoich wydanych powieściach. Nie napisałem złej książki. I nikt mi tego nie zasugerował w odmowie. Napisałem książkę, która musiała znaleźć odważnego wydawcę. Zakładam, że już go mam. I cieszę się bardzo, bo najprawdopodobniej redakcji podejmie się moja islandzka siostra – ktoś, kto podziela moją wrażliwość, mój zachwyt Islandią i wie, że tonięcie tam we mgle jest najpiękniejszym doznaniem na świecie. Zatem taka współpraca nie może się zakończyć niczym innym jak przygotowaniem genialnej powieści. Nie można być bliżej mentalnie ze swoim redaktorem. Mam nadzieję, że Wam się spodoba to, nad czym niebawem będziemy pracować.

W 2022 roku wydarzyło się coś dodatkowo dla mnie przełomowego. Przekroczyłem kolejną barierę i pozbyłem się strachu. Covid, przed którym tak skutecznie się kryłem przez dwa lata, dopadł mnie wtedy, kiedy świat radośnie zdjął wszystkie maseczki i uznał, że pandemia się skończyła. Przeżyłem dwa nieprzyjemne tygodnie i wiem jedno: nie chcę tego powtarzać, nie chcę tego wirusa więcej złapać. Ale w wymiarze symbolicznym to wszystko wygląda zacnie. Tak jak wyszedłem ze strefy bezpieczeństwa i komfortu, rezygnując ze szkolnego etatu (to było jednak 4500 PLN miesięcznie, które ot tak odpadły, i trzeba było w inny sposób na to zapracować), tak spotykając się z Covid-19 i przechodząc to starcie zwycięsko, pozbyłem się wielkiego strachu, który mi towarzyszył, takiego atawistycznego lęku podsycanego również tym, że niektórzy ludzie w zasadzie nic sobie nie robili z pandemii, stanowili dodatkowe zagrożenie. Ale nie chcę już wracać do tamtych dwóch lat. Wirus przyszedł, dopadł mnie, przetrwałem, żyję dalej. Pożegnałem w sobie naprawdę wiele demonów. Teraz mogę iść przed siebie bez lęku. Nawet w kierunku przyszłości, której nie znam, ale wiem, gdzie ona będzie – w miejscu obdarzonym przeze mnie bezwarunkową miłością. I pośród dźwięków, które odkrywam. Bo 2022 rok przyniósł mi dwie dodatkowe pasje – Spotify i korzystanie z genialnych słuchawek bezprzewodowych. Nie sądziłem, że uzyskam taki komfort przemieszczania się z ulubioną muzyką w uszach. Po latach ciszy, długiej ciszy, w zasadzie niczego nie słuchałem, czasami radia. A dźwięki Spotify to przede wszystkim to, co przypomina mi młodość, ale również islandzka muzyka, którą z ciekawością poznaję.

Ja ze stycznia i ja z grudnia 2022 roku to w zasadzie dwie różne osoby. W tym roku pozbyłem się siebie w niepotrzebnych przedmiotach. Nowe życie pakuję do dwóch walizek i nic ponad to, żadnego dosyłania paczek do Islandii, zabieram głównie ciepłe ciuchy i dobre kije trekkingowe, które niedługo mam zamiar kupić, a składane zmieszczą mi się do walizki. Będzie chodzone, dość leżenia z czytnikiem na łóżku. Na nowo się formuję. Nie mam pojęcia, na ile przeformować może samego siebie człowiek po czterdziestce, ale wiem, że nowe może boleć, może być dyskomfortowe i może irytować. Jednak jestem gotów na ryzyko. Mimo tego że nie sprzedałem polskiego mieszkania, ruszam w 2023 roku tam, gdzie powinienem być przynajmniej od sześciu lat. Dziękuję ci, 2022 roku, że byłeś dla mnie tak przełomowy. Pozwoliłeś mi otworzyć oczy na inny świat, inne możliwości. Że dałeś mi te możliwości. Kolejny będzie na pewno już rewolucyjny.