Islandzkie niedobory

Trudno było mi znaleźć grafikę do dzisiejszego wpisu. Bo będzie o nadmiarze, z którym się męczę, i przed którym uratuje mnie Islandia, a na zdjęciu tylko odniesienie do jedzenia. Niech zostanie. Ale do czego ja zmierzam?

Pierwsze dziesięć lat mojego życia przypadło na czas nieustannych niedoborów. Komunizm dogorywał, a przeciętnemu Polakowi nie zaproponowano jeszcze żadnych możliwości. W tym czasie walczyło się o wszystko, co było potrzebne do życia. I nie było półek, na których teraz mogę sobie wybrać pierdyliard dżemów, t-shirtów, laptopów czy ubezpieczeń na życie. Pamiętam noce, podczas których moja mama z koleżanką szykowały się do spania pod mięsnym. Brało się jakieś ciepłe rzeczy i pod sklep o drugiej w nocy. Po to, by zaraz po jego otwarciu kupić mortadelę i parę parówek, co czyniło w domu święto. Sklep pustoszał w jakąś godzinę po otwarciu. Wówczas cieszono się ze wszystkiego, co udało się dostać. Do jedzenia, do ubrania, do życia. Tamten czas pamiętam też przez pryzmat doświadczeń z kartkami, które odbierałem od pewnej leciwej pani z urzędu miasta. Nie wiem, czy dziś nie patrzę na te czasy z pewnym sentymentem i bez obiektywizmu, ale wiem jedno - męczy mnie nadmiar wszystkiego w czasach dzisiejszych. Także nadmiar wszelkiego rodzaju bodźców i sugestii dotyczących tego, jak mam żyć i myśleć.

Islandia jest pod tym względem inna. Musi sporo importować, bo surowy klimat nie pozwala wytwarzać tego, co na kontynencie jest normą. Islandczyk tęskni za soczystym owocem, którym np. na południu Europy obrzucają się tłumy w ramach jakiejś beznadziejnej tradycji. Ale nie tylko o pomidory chodzi (i tak, pomidor jest owocem, a nie warzywem!). Ogólnie o to, że jest mniejszy wybór wszystkiego. Że nie ogarnia mnie bezradność dziecka, kiedy muszę gdziekolwiek iść i decydować. Islandia to pewna stała suma dóbr, które nie zmieniają się przez lata, przywiązują do siebie i nie powodują różnego rodzaju wariacji. Islandia to miejsce, gdzie można uciec przed nadmiarem. Pobyć sobie pośród tego, co jest dostępne, czyli znikomego procenta rzeczy/produktów/możliwości z tak zwanego cywilizowanego świata. Mam nadzieję, że odsapnę choć na chwilę od tego wszystkiego, co krzyczy wokół, każąc spróbować, wziąć odrobinę, zmienić coś, zmieniać nieustannie siebie. Znajomi radzą, by wziąć z Polski to czy tamto, bo na wyspie tego nie będzie. No i dobrze, niech nie będzie. Dla mnie Islandia to przestrzeń, gdzie człowiek ma się dostosować do niedoborów. I koniec, tak ma być. Żadnych tęsknot za ulubionym [wstaw swoje słowo], które muszę sobie przywieźć. Wiem, że Islandczycy starają się, jak mogą, by na ich rynku - w wielu możliwych wymiarach - widoczna była różnorodność. Ale też cieszy fakt, że będę sobie musiał odmówić tego i owego, bo po prostu nie dostanę tego na wyspie. Że przez dwa tygodnie to ja będę się dopasowywał do ograniczeń, a nie tonął w potwornym nadmiarze wszystkiego. I to kolejny powód, dla którego chciałbym kiedyś zostać na wyspie na zawsze.