Kolejne dobre rzeczy

 

Miałem takie dwa pochmurne wewnętrznie dni, kiedy zacząłem myśleć o tym, że naprawdę za chwilę skończą się te zimowe islandzkie wakacje, jeśli nie znajdę pracy i nowego lokum. W przypadku tego drugiego mogę chyba jednak odetchnąć z ulgą. Mój przemiły gospodarz po konsultacji z żoną postanowił, że wynajmie mi obecne mieszkanie na dłużej. „Nie zostawię cię na ulicy” – usłyszelibyście w Polsce takie słowa od kogoś, od kogo raptem kilkanaście dni wynajmujecie kąt do mieszkania? On wie, że tutaj naprawdę trudno cokolwiek wynająć, a ja wiem, że to bardzo dobra miejscówka – wygodna dla mnie (urządziłem ją najprzytulniej, jak tylko się dało) i komfortowa dla palacza, bo jedynie otwieram drzwi i mogę iść na papierosa, nie smrodząc ani wewnątrz, ani komukolwiek obok. Poza tym nie porzuca się mieszkania z tak wygodnym łóżkiem i w takiej lokalizacji. Oczywiście nadal szukam czegoś nowego i przede wszystkim większego, aby była też przestrzeń dla ewentualnych gości, natomiast umówiliśmy się z gospodarzem tak, że podejmę decyzję do końca lutego. Jeśli przez dwa tygodnie nie trafi mi się tu wolne samodzielne mieszkanie, będę mógł zatrzymać dotychczasowe. Czyli wydarzy się coś, czego zupełnie się nie spodziewałem, bo miałem przekonanie, że lokum w Ísafjörður mam tylko na dwa miesiące.

Robienie prawa jazdy jest w toku, więc z trzech największych wyzwań pozostała praca. Nie ukrywam, że najbardziej mi zależy, by dostać ją w Gjafalandzie, ale chętnie podjąłbym się też opieki nad islandzkimi seniorami, od których bardzo szybko uczyłbym się tutejszego języka. Zrobiłem dobre wrażenie na pielęgniarce, która ze mną rozmawiała. Wysłałem CV do osoby decyzyjnej w ośrodku. Pochwaliła dukanie po islandzku i spodobały jej się umiejętności, które wynikają z tego, że dwie dekady byłem nauczycielem. Poza tym cierpliwość. I chęć do słuchania. Pomyślcie tylko, jaką kopalnią historii do kolejnych książek może być codzienna praca ze starszymi ludźmi, którzy przeżyli w tym raju na ziemi całe swoje życie, a zapewne nie każdy życiorys jest rajski. Ile mogą opowiedzieć, jeśli będą chcieli. A być może niektórzy będą tego pragnęli, bo przez całe życie nikt ich nie wysłuchał. Wiem, że to praca ciężka i odpowiedzialna, ale widziałbym się w niej. Zwłaszcza że moje spojrzenie na starość przez ostatnie lata bardzo się poszerzyło i jestem wyjątkowo czuły na pewne kwestie związane z tym, jak godzimy się z przemijaniem albo jak rozpaczliwie usiłujemy się przekonać, że ono nas nie dotyczy. Zatem te dwa miejsca byłyby dla mnie idealne, ale oczywiście zaglądam w wiele innych, wszędzie jestem uprzejmie witany, widać te pełne ciekawości spojrzenia. Niemniej z kurtuazyjnej uprzejmości na razie nie wynika nic konkretnego. Spacerując dziś z kijkami nad fiordem, spotkałem sympatycznego młodego Polaka (wreszcie miałem tu z kim zapalić!), który powiedział mi, że z nożem na gardle mogę się zgłosić i pomoże mi wejść do przetwórni rybnej. Naprawdę ryby zostawiam sobie na sam dramatyczny koniec, kiedy rzeczywiście nic innego nie będę w stanie tutaj znaleźć. Natomiast gdyby ktoś z Was miał możliwość zainteresowania tym blogiem jakieś polskie media, które byłyby w stanie płacić za różnego rodzaju relacje stąd, byłbym jak najbardziej zainteresowany taką współpracą. Wiadomo, że muszę zarabiać przede wszystkim w koronach islandzkich, ale każda kwota z złotówkach również się przyda.

Co do prawa jazdy zaś, to zdecydowanie bardziej lubię ćwiczenia praktyczne niż pracowanie nad teorią online. Wreszcie mogłem pojeździć w ciągu dnia i bez śnieżycy czy wichury. Warunki po prostu doskonałe, choć oczywiście o widzeniu asfaltu czy linii na drodze o tej porze roku można pomarzyć. Tym niemniej jeździło się znakomicie i instruktor mnie chwalił. Mam jeszcze pewne problemy ze sprawnym zmienianiem biegów i odrobinę się gubię w terenie zabudowanym oraz na skrzyżowaniach. Ale to wszystko jest do wypracowania. Dużo więcej stresu dostarcza uczenie się online. Kopiuję sobie wszystkie strony każdej sesji (muszę zaliczyć takich sześć, a potem końcowy egzamin teoretyczny, i to jest dopiero koniec pierwszej z dwóch teoretycznych szkół jazdy), analizuję wszystko dokładnie, a i tak przy zadaniach końcowych popełniam błędy. Nie dlatego, że zaznaczam niewłaściwe odpowiedzi. Nie zaznaczając dodatkowych, które w danym pytaniu także powinny być zaznaczone, gdyż może nie są priorytetem, ale to coś jest ważne. Lekko zatem nie jest. Przede mną walka z trzecią sesją. To dość frustrujące.

Tymczasem wracam z wielkim utęsknieniem do mojego Kindla i wiem, że Kindle 11 zabrany tutaj był najlepszym wyborem spośród wszystkich czytników, jakie miałem w Polsce. W drodze do mnie są też już pierwsze papierowe książki. Łapię głębszy oddech i odsuwam od siebie tych kilka mrocznych myśli z ostatniego czasu. Będzie dobrze. Praca też się znajdzie. Zostanę tutaj tak, jak chciałem. Na koniec jeszcze chciałbym przypomnieć, że w Polsce wciąż czeka na kupca moje mieszkanie w Wieliczce. Link do oferty sprzedaży znajdziecie TUTAJ. W kraju pełnomocnictwo do wszystkich czynności związanych ze sprzedażą ma moja koleżanka. Gdyby to mieszkanie wreszcie się sprzedało, mógłbym tu sobie kupić samochód. Jeśli znacie kogoś zainteresowanego małą nieruchomością tuż obok Krakowa, przekażcie mu ten link, bardzo proszę.

---

Jeśli podoba Ci się ten blog albo Cię inspiruje, możesz wesprzeć mnie finansowo na emigracji, stawiając wirtualną kawkę TUTAJ