Opuścić ojczyznę

 

Dobrze mieć tutaj znajomych, którzy podzielają niektóre twoje pasje. Na przykład możesz zapytać, czy ktoś nie chce się z tobą wybrać na spacer z kijkami. I kimś takim jest Asia. W związku z tym razem spędziliśmy aktywnie kilka godzin, nabijając punkty w swoich aplikacjach Google Fit. Mnie bardziej niż parametry stamtąd interesowały warunki, w jakich przyszło nam chodzić. Ponieważ po moim wykładzie z jednego z poprzednich postów o tym, że tu nie ma złej aury, lecz są źle dobrane ubrania, uświadomiłem sobie, że nie wziąłem czapki o odpowiedniej do pogody grubości. Na szczęście pomógł komin z kapturem kurtki, natomiast z dużą uwagą przyglądałem się elementom garderoby koleżanki doświadczonej tu latami aurą Fiordów Zachodnich i starałem się wyciągnąć z tego kolejne ważne i cenne tutaj wnioski.

Spacerowało się znakomicie. Wybraliśmy nieodległy Bolungarvík. Cichą i spokojną miejscowość, która jest już naprawdę na końcu świata, bo za nią znajduje się tylko lodowaty ocean, a dalej Grenlandia. Byłem tu oczywiście już w porze letniej, a wcześniej kilka razy w samochodzie z instruktorem jazdy, natomiast dopiero dzisiaj można było naprawdę uważnie przyjrzeć się widokom, które – jak się domyślacie – wywoływały szybsze bicie mojego serca skuteczniej niż nordic walking. Świeże powietrze, wspaniały wiatr, zimowa surowość, drobinki śniegu uderzające czasami o policzki – to prawdziwe doświadczenie wolności, kiedy ktoś tak jak ja kocha zimno. Moja koleżanka wcale go nie kocha, niemniej była znakomitą towarzyszką treningu i zupełnie się nie zorientowaliśmy, kiedy nasze aplikacje zaczęły pokazywać dość konkretne liczby kroków. Zatem cisza, chłód, stukanie kijów o asfalt w tych nielicznych miejscach, w których mogło dojść do spotkania grotów z nim… i rozmowy. A po nich mam kilka istotnych przemyśleń i postaram się wypunktować te najważniejsze.

Przede wszystkim Asia opowiadała o tym, co w Polsce ceni, dlaczego chciałaby do niej wrócić i czym jest dla niej przynależność, rozumiana w kilku znaczeniach. Ja tymczasem, słuchając i starając się zrozumieć wszystko, skonfrontowałem się z tym, że mam w zasadzie pustkę w głowie. Bo w obecnej chwili wiem, czym jest przynależność i zdaję sobie sprawę z tego, że trafiłem we właściwe miejsce, ale nie do końca jeszcze umiem zdefiniować, co to znaczy pożegnać Polskę. I co tak naprawdę się w moim życiu wydarzyło, że rozstawałem się z ojczyzną bez najmniejszego sentymentu. Kiedy Asia opisywała, co jest w Polsce cenne i ważne, byłem w stanie zrozumieć jej punkt widzenia, bo większość z tego, co wymieniała, rzeczywiście jest bardzo istotna. Polska nie jest żadnym gorszym krajem, bo jest tam praktycznie wszystko, co każdemu Europejczykowi zapewnia odpowiednie standardy życia. Nie docenia się tam wielu spraw, które z czasem stają się oczywiste. A Polska wcale nie odstaje od Europy. To, co mnie stamtąd wygnało, to najprawdopodobniej dysfunkcyjne relacje i wynikające z nich uprzedzenia. Ale także to, jak bardzo łatwo i bezkompromisowo ludzie w Polsce się dzielą. Jak sobie zazdroszczą, jak zawiść hula beztrosko po wielu relacjach. Tymczasem odpowiedź na pytanie o to, dlaczego z taką pozorną lekkością opuściłem swój kraj, nadal i dla mnie samego pozostaje zagadką.

Bo nie jest łatwo stać się obcokrajowcem. To nie jest ani fanaberia ani szaleństwo, kiedy człowiek tak jak ja decyduje się na zmianę miejsca zamieszkania z głębokim przekonaniem, że nigdy nie wróci tam, skąd ruszył w nową drogę. To nie jest plan na życie z fantazją o tym, że kiedyś się wróci do siebie. Teraz czuję, że jestem u siebie. Nie można jednak pożegnać swojej ojczyzny tak po prostu. Wrasta się w nią i część z niej ze sobą zabiera. Problem polega u mnie na tym, że Polska spowodowała, iż doświadczyłem zbyt wielu traum, rozczarowań, różnego rodzaju opresyjnych sytuacji, aby nadal żyć w tym kraju. Zawsze przerażała mnie polska agresja. Będąca właściwie wszędzie, ukryta, ale czujna i gotowa, by pokazać swoje prawdziwe oblicze. Bolało mnie to, jak niesprawiedliwie oceniamy siebie nawzajem. Że wciąż robimy to od nowa, choć zapieramy się, że tak nie jest. Musiałem wyjechać z Polski, bo miałem wrażenie, jakbym się dusił. Jakby świat wokół mnie miał być wieczną walką o jakieś oczywiste potrzeby: spokój, dystans do rzeczywistości, zrozumienie przez innych, że ktoś może się różnić, że ma jakieś specjalne potrzeby, że nie znosi szufladkowania czy oceniania. Określania przez innych, jak ma żyć, co ma z życiem robić, co o nim myśleć, jak myśleć o sobie. Specjalistów od cudzego życia w Polsce jest naprawdę cała masa.

Pożegnałem tę pełną „życzliwych” Polskę bez żalu, ale to nie było łatwe. Wiem, gdzie jest moje miejsce i chcę wreszcie zrobić wszystko, by poczuć się jak w domu, natomiast rozmowa z kimś, kto bardzo spójnie i logicznie punktował powody, dla których chce podjąć drogę odwrotną do mojej, czyli z Islandii przenieść się z powrotem do Polski, zwróciła mi dzisiaj uwagę na coś bardzo istotnego. Na to, żebym sam wypunktował sobie nie to, za co kocham Islandię i dlaczego tu jestem, bo to jest dość oczywiste, ale żebym któregoś dnia usiadł, być może nad kartką papieru, i po raz pierwszy naprawdę świadomie określił, co takiego zrobiła mi Polska, że wyjechałem i nie chcę wracać. Łatwo jest zdefiniować to, co jest naszym domem. Dużo trudniej określić przestrzeń, od której się uciekło, by ten dom stworzyć w dalekim nowym miejscu. Dlatego dziś nie były najważniejsze nabijane w aplikacji kroki i zapierający dech w piersiach pejzaż. Bardziej – po mojej rozmowie z Asią – myślenie o tym, czy jestem uciekinierem czy świadomym swojej drogi pielgrzymem. I co to tak naprawdę znaczy opuścić kraj, który dał tak wiele i jednocześnie tak gorzko rozczarował, że ostatecznie zapragnęło się wyjechać.

---

Jeśli podoba Ci się ten blog albo Cię inspiruje, możesz mnie wesprzeć finansowo na emigracji, stawiając wirtualną kawkę TUTAJ